மந்தி பாய் வடவேங்கட மாமலை* வானவர்கள்
சந்தி செய்ய நின்றான் அரங்கத்து அரவின் அணையான்*
அந்தி போல் நிறத்து ஆடையும் அதன்மேல் அயனைப் படைத்ததோர் எழில்*
உந்தி மேலது அன்றோ ! அடியேன் உள்ளத்து இன்னுயிரே !
 

mandhi paay vada venkata maa malai vaanavargaL
sandhi seyya ninRaan arangathu aravin aNaiyaan
andhi pOl niRaththu aadaiyum adhan mEl ayanai padaithadhu Or ezhil
undhi meladhu anRo ! adiyen uLLaththu innuyire !

He stands in the monkey forest of Venkatam hills over the North, worshipped by the celestials. He reclines on a serpent in Arangam. Over His sunset-red vesture, the beautiful lotus-seat of Brahma rises from His navel, captivating my heart and spirit !