கோளரியின் உருவங் கொண்டு அவுணன் உடலம் குருதி குழம்பி ஏழ, கூர்உகிரால் குடைவாய் மீள அவன்மகனை மெய்ம்மை கொளக் கருதி; மேலை அமரர்பதி மிக்கு வெகுண்டு வரக் காள நன் மேகமவை கல்லொடு கால் பொழியக் கருதி வரை குடையாக் காலிகள் காப்பவனே ! ஆள ! எனக்கு ஒரு கால், ஆடுக செங்கீரை , ஆயர்கள் போரேறே! ஆடுக, ஆடுகவே !

வானவர்தாம் மகிழ, வன் சகடம் உருள, வஞ்ச முலைப்பேயின் நஞ்ச்ம் அது உண்டவனே ! கானக வல் விளவின் காய் உதிரக் கருதிக் கன்றுஅது கொண்டு எறியும் கருநிற என்கன்றே தேனுகனும் முரனும் திண்திறல் வெந்நரகன் என்பவர் தாம் மடியச் செரு அதிரச் செல்லும் ஆனை ; எனக்கு ஒரு கால், ஆடுக செங்கீரை, ஆயர்கள் போரேறே! ஆடுக, ஆடுகவே !

காய மலர்நிறவா ! கருமுகில் போல் உருவா ! கானக மா மடுவிற் காளியன் உச்சியிலே தூய நடம் பயிலும் சுந்தர ! என்சிறுவா ! துங்க மதக்கரியின் கொம்பு பறித்தவனே ! ஆயம் அறிந்து பொருவான் எதிர்வந்த மல்லை அந்தரம் இன்றி, அழித்து ஆடிய தாளிணையாய் ! ஆய ! எனக்கு ஒருகால், ஆடுக செங்கீரை, ஆயர்கள் போரேறே ! ஆடுக, ஆடுகவே.